Á árum áður tíðkast það gjarnan að segja sögur í ljóðum. Var það á margan hátt aðgengileg sögunálgun fyrir þær kynslóðir sem höfðu ljóð í hávegum. Það hefur þó breyst og ekki hvað síst vegna þess að ljóðið hefur misst fyrri stöðu sína í flóru bókmenntanna. Í dag eru ljóð oftast stutt og hnitmiðuð og einblína á eina ákveðna hugsun eða mynd.

Það getur þó verið áhugavert að lesa sögu í gegnum ljóð. Sagan er þá margan hátt bundin forminu en höfundur fær líka tækifæri að segja söguna á annan hátt. Árið 1938 kom út ljóðsagan Björn á Reyðarfelli eftir skáldið Jón Magnússon. Segir ljóðið á skemmtilegan hátt sögu sýslumannssonarins Björns og konu hans sem gera sér bú á afskekktu heiðarbýli sem farið var í eyði. Rekur ljóðið ævi þeirra frá þau fella hugi saman og þar til yfir lýkur.  Ekki er sagan þó eingöngu sögð í ljóðum því inn á milli koma örstuttir leskaflar til að fylla upp í og skýra betur söguþráðinn.

Ljóðsagan Björn á Reyðarfelli færir okkur innsýn inn í íslenskt sveitasamfélag fyrri tíma á sama tíma og við upplifum dramatíska atburðarás þessara áhugaverðu persóna. Líf Björns snýst um landið og það sem hann getur fengið út úr því.

En þrátt fyrir að sagan gerist á ákveðnum tíma má líka færa margt upp á samtímann því þó margt sé breytt hefur fólk og tilfinningar þess kannski ekki breyst svo mjög. Mannskepnan er jafnan söm við sig.